მისტერ ჯეკი და მისტერ სილვერი

როდესაც უკვე 32 წლის ხარ კიდევ ერთხელ და კიდევ ბევრჯერ გრძნობ რომ ახალგაზრდობა… მაგალითად  მეოთხე ზახოდზე ყლე ისე მაგრად აღარ გემორჩილება როგორც ადრე, ანუ 21-ის რო ხარ მეოთხეჯერ რო შედებ თავს ისე აკონტროლებ როგორც აირტონ სენა მანქანას წვიმიან დღეს (დაგუგლე), დაზიპინებ თავდაჯერებული და გოგოც ისეა “ოჰ ლა ლააა”, მაგრამ 30+ რო ხარ მმმმ  მუეეეჰ…ა

გოგლიკოზე და კოტიკოზე

 

 

 

 

 

 

 

 

როდესაც უკვე 30 წლის ხარ არც ისე ბევრი მეგობარი გყავს ვიდრე ადრე და მამენტ უცნაურია, იდეაში რაც წლები მიდის მეტ ხალხს იცნობ და მეგობრებიც მეტი უნდა გყავდეს, მაგრამ არა, პირიქით, იკლებენ, თან აქ არ ითვლება თანამშრომლები და სხვა ტიპის ყლე ბანდა

სმერწელნაია მესწ – Part I

როესაც უკვე 30 წლის ხარ ისევ ისეთი რაღაცეები მოგწონს რაც 15 წლის ასაკში, კი შეიძლება არ ვარ არტ ხაუს ტიპაჟი მაგრამ, ამას წინად კინოს მაყურებინეს სადაც საერთოდ არაფერი არ მოხდა, ორსაათნახევარი ცარიელი პეიზაჟებით, დაძაბული მზერებით და 1-2 ჭკვიანური რეპლიკებით, მეთქი ვააახ რა ყლეობა იყო, მაგრამ რომ მკითხეს მომეწონა თუ არა მეთქი

-სიმართლე ვთქა ოდნავ იმედგაცრუებული ვარ, ვფიქრობ რეჟისორმა ნათლად გადმოსცა თავისი გრძნობები ფირზე, სამწუხაროდ ის ორიგიალურობა აღარ იგრძნობოდა რაც მის წინა ფილმებში და არც ისეთი ღრმა იყო როგორც მაგალითად ფელინის და კუროსავას ადრინელი ნამუშევრები, მაგრამ მე ამას უფრო მსახიობებს ვაბრალებ, ძირითადა კი სურათის ტონი და ხასიათი საკმაოდ მკაფიო იყო და საერთო ჯამში, ზოგადად კინომატოგრაფის დეგრდაციის ფონზე პოზიტიურად შევაფასებდი.

ყველა თავს აქნევდა და ეთანხმებოდა -კი კი- იმ ყლეობას რაც ზევით წაიკითხეთ, იმიტომ რომ აზრზე არ ვიყავი რა ვიბოდიალე, მაგრამ ეგეთი შეფასება ყველა არტ მოყვარულს გულზე ისე ესმევა როგორც ქარაქიან პურზე ჯემი.